Schetsen, deel 11

182    DE STOEL.

„Tegen wie?” —, haperpraatte ’t oude mannetje in verwarringstoon: „tegen — tegen” ....

Meer zei-ie niet. Suffig streek-ie ’n lucifer af, bezoog de walmende pijp.

„Da’s om iemand de stuipen op z’n lijf te jagen,” gromde tante Ninette met bleek-trillende lippen.

De kamerstilte omspon ons weer. Oom las, tante naaide, ik schreef. Ik geloof niet, dat een van ons op z’n gemak was.

Om negen uur stond ik op, gaf’m'n bange hand. Even hield-ie die vast, vroeg, klein-verbaasd: „Geef je tante Marre vanavond geen zoen?”

„Die is d’r niet, ” zei ik, huilend m’n hand lostrekkend. „Wat doe je nou. raar, Edi,” sprak oom Bernard, bleek in den schijn der lamp: „Marretje is dood — dat wéét je toch!”

„Ja — ja — ja, zéker,” zei-ie, vreemd-glimlachend: „’t is de gewoonte, de gewoonte. ..”

In de eerste dagen na de begrafenis, dachten we dat-ie dement was geworden. Telkens, in z’n eentje of als we ’r bij waren, praatte-die met den stoel, dee-ie ons opschrikken. Dan, verlegen, onnoozelig, zei-ie: „’k mot ’r nog an wénnen — ’k zal d’r wel an wennen”.. En we schrikten niet meer. Ook ’s nachts niet, als-ie hardop sprak. Na maanden dee-ie ’t nog, knikkend naar de zij van den stoel, bewegend naar de zij van den stoel, ineens luid wat zeggend tot den stoel. Z’n hoofdje was helder en flink en wakker. Als-ie an tafel zat, zei-ie nooit iets vreemds, nooit, nooit. Maar bij ’traam, vergat-ie, praatte-die, vroeg-ie of ze geen kouwe voeten had, of ze den wind hoorde, ’t kletteren van den regen... Ik bang, schrikachtig, dorst niet met ’m alléén blijven... Dat is m’n vertelsel.’njaar later stierf-ie. Als 'k jullie verveeld heb, moet je bedenken, dat ’tme, als kind, èrg getroffen heeft...” i Maart 1905.