Schetsen, deel 11

DE STOEL.    181

redderde de kamer, wiesch 't vaatwerk in de keuken. Ik, bij ’t fornuis, begon een boek te lezen, keek even op naar oom Edi, die met de ouwe gebaren z’n pijp stopte, den lucifer streek, kleine wolkjes door z’n lippenspleet mepte. Toen, omdat-ie in de houding-van-altijd achterover leunde om ’n slaapje te pakken, las ik in een zet door.

Maar ineens patste ’t boek uit m’n handen, werd ’k koud-van-schrik.

Oom Edi praatte. De pijp in zijn hand rustte op z’n knie, z’n hoofd boog wat naar voren. De woorden langzaam bebijtend, schreeuwde-die den leegen stoel toe.

„...Ben je wakker. Marre? *t Is vanmorgen ’n léélijke sneeuwboel geweest” ...

„Zeg u wat oom?”, vroeg ’k schel-van-angst.

„Ik zeg dat we in geen tijd zooveel sneeuw gehad hebben,” praatte hij, ’t andere venster beknikkend. „Tante is d’r niet, oom” —, zei ik, opstaand.

Z’n troebele oogen keken me aan — ’t hoofdje, sterker bezilverd door ’t sneeuwbeketst zonlicht van ’t raam, boog in nadenken — de pijp beefde op naar den gesloten mond en stuttend in de kussens van den stoel zwéég-ie.

’k Vertelde ’t aan oom en tante, die ’t niet geloofden. Hij was zoo helder van geest, zoo bij de pinken, meende oom Bernard.

’s Avonds in de stilte der kamer — tante dee verstelwerk — oom las de krant — ik werkte m’n schoolschriften bij, bewoog oom Edi onrustig in z’n leuningstoel. De handen om den mond kokerend, hard pratend naar de zij van den ledigen stoel, zei-ie: „Tocht ’t bij jou ook zoo, hè?”

De krant in oom Bernard’s hand gritste neer, tante werd doodsbleek.

„Tegen wie heb je ’t?” —, vroeg oom Bernard met rauwe stootende stem.