Schetsen, deel 11

i8o    DE    STOEL.

dat tante Ninette en oom Bernard ’m om beurten probeerden te troosten.

„Kom nou, Edi,” praatte tante ruw-goedig: „zit niet as ’n zoutzak, Edi. Versta je me niet, Edi? Je mot an je zelf denken. Edi! Kommetje koffie?*

Hij antwoordde niet, knikte enkel afwerend. Oom Bernard dee 't op zijn manier, ’m opmonterend, 'm *n lange sigaar toeduwend, — ’t grijze manneke zei géén woord, huilde niet, klaagde niet.

Toen kwam de begrafenis. *s Morgens tien stommelden ze even op de nauwe trap. En ’n oogenblik later werden we gewaarschuwd in te stappen. Met de twee ooms zat ’k in de ééne volgkoets, ’t Had gesneeuwd. De koets ree als ’n slee zoo zacht. Bij ’t kerkhof stonden de paarden telkens stil, zoo als de wielen wegzakten. Met z’n drieën liepen we achter de kist. Met z’n drieën smeten we *n schep sneeuw en aarde in ’t gat. Alleen oom Bernard huilde. Oom Edi en ik stapten weer net zoo in de koets — hij kon niet — ik, bewegend in dwaas-angstigen droom, kon nog minder. Vlugger reden we terug. Thuis had tante Ninette krentenbroodjes gesmeerd, sneetjes met boterhammenworst gestapeld. Eerst moest ik m’n Zondagsch pak uittrekken. Tante Ninette haalde de gordijnen op, snee de korsten van oom Edi’s boterham. Vroeger dee tante Marretje dat, vroeger zat ze mee aan tafel. Anders was niks veranderd, niemendal, We aten stevig. Op ’t kerkhof en in de koets waren we verkleumd. Oom Bernard at als ’n wolf — oom Edi hapte met knabbelende onzekerheid van de reepjes wit met worst — precies zooals-ie voor drie dagen gedaan had. Alleen hij sprak geen wóórd. Als oom Bernard en tante Ninette met ’m Babbelden, knikte-die kalm — meepraten dee-ie niet.

Na ’t eten ging oom Bernard de deur uit, tante