Schetsen, deel 11

DE STOEL.    177

ninklijk-lekker was ’t nergens met zes gulden te doen.

Tante Marretje hokte den heelen dag in den leunstoel, bij ’t linkerraam — oom Edi bekauwde z’n nicotine-zwarte pijp bij ’t rechter. Uit gingen ze niet meer. Als ik ’s morgens met m’n boekenzeiltje de trap af-ravotte, waren de stoelen nog leeg, stommelde oom Edi, die ’t eerst opstond, in de alkoof, bezig z’n wangen met ’n natte handdoek-tip te betten. Om tien uur, na ’t onbijt, pakten ze d’r zitje. Hij stopte z’n pijp, nam ’n snuifje, leunde kneuig achterover — zij wreef ’r brilleglazen, las ’m de krant voor, 't ochtendblad, nieuwtje na nieuwtje, politiek en gemengde berichten, advertentie na advertentie .Als ’k om twaalf uur, hongerig de kamer ontrustte, las ze nog, langzaam, bedaard, schel-klankloos, omdat ze met ’r doove ooren ’r eigen geluid niet verstond. Wachtend op m’n drie dikke boterhammen, meer kreeg ’k niet, wrong ’k m’n vingers in m’n oorschelpen, om terwijl ’k de rekensommen inpompte, de grijze, dreunende, ön-levende stem niet te hooren. Hij, oom Edi, die op de tast de kamer rondliep — *k heb zeewater voor me oogen, zei-ie telkens glim-lachend-verwonderd — beknikkelde de nieuwtjes, de advertenties, de namen, met z’n zilverwit, krul-warrig hoofdje, belachte wijdlippig de dingen-van-ouwe-herkenning, mummelde na met de losse tand-looze kaak. Soms moest-ie ’r meer van weten, had-ie ’n naam niet goed verstaan, zette-ie de beenige, tanige handen met de smalle vingerkootjes om den mond en beschreeuwde ’r zoo, kraak-stemmig en kuchend, tot ze begreep wat-ie wou. Na’t koffiedrinken deeën ze ’n tukje, over mekaar in de stoelen. Tante Ninette, klaar met ’r huishouen, gromde ze wakker. Je kon ’t’r niet kwalijk nemen. Ze snurkten samen zoo dat de tullen gordijntjes bewogen en de poes naar de keuken kroop. Uitgerust bleven

Schetsen. XI.    12