Schetsen, deel 11

176    DE    STOEL.

je d’r niet mee!” —, schreeuwde tante Ninette, van onder de lamp. En tante Marretje schurkte ’r rug in den leunstoel, gewend aan Ninette’s ruigheid. Oom Edi — ’k ben naar ’m genoemd — dee ook ’n duit in ’t zakje: „Wat snauw je nou weer!” —, zei-ie met de kwakkelende rukjes van z’n losse, tand-looze kaak, en z’n troebele, bijna blinde oogen, zochten tante Ninette: „Heb jij je kousen niet stuk ge-loopen, toen je jong was?” „Nee,” zei de stoppende stug en ’r stopnaald reeg de wol alsof ze scalpeerde: „néé — zoo godsgruwelijk kan hij ’t alleen!” Ik hield m’n mond. Graag had ’k, om tante werk te sparen op m’n handen geloopen, met de sokken in de hoogte... Na zulk een klein incident lag ’t gesprek ’n kwartier, wel langer, tot oom Bernard van z’n kantoor kwam en met z’n druk, vroolijk geraas iets van ’t leven buiten dee vermoeden. Jullie snapt, zonder verder commentaar dat we saam woonden, de twee tantes, de twee ooms, ’t neefje. Oom Bernard en oom Edi hadden botje bij botje gelegd, om ’r beter te komen. Eén vuur, éen licht, éen huur, éen potje: ’t was ’n hoogst-noodige besparing — oom Bernard verdiende ’n vijftien gulden in de week — oom Edi dreef op ’n pensioen van 'n gulden of zes. Die zes gulden aten de ouwetjes bij lange niet op. Tante Marretje leefde op kommetjes koffie met véél dik — oom Edi kon nog alleen ’t wit van ’n boterham stouwen — de korsten at ik. Maar al verteerden ze geen twéé gulden van de zes die ze tante Ninette afdroegen, al was ’t voor ’t huishouen ’n zaakje — ⁹t had den waarachtigen schijn, alsof de oom-van-vijftien gulden diénsten bewees. Tante Ninette vatte ’t zoo op. Die zat vergroeid in ’r geknor over de drie familieleden die zeonder-hield. En de twee ouwetjes, blij met ’t warme thuis, aanvaardden alles in dankbaarheid. Zoo ko