Schetsen, deel 11

172    DOCTOR TUF.

„ Dat zal ’k laten. Hij zou me eenvoudig

antwoorden, dat ’k ’n arrogante kwast ben, en daar ’k dit al ’n paar keer in m’n leven zelf taxeerde, kan ’k de medische bevestiging missen.”

Koosje’s man, die in haar plaats met groenten ventte, bracht ons de volgende dagen goede tijding, ’r Was geen koorts, al voelde ze zich zwak. Nog ééns vroegen we, of de meester andere dingen had toegepast. De man antwoordde achterdochtig. Néé, hij had enkel ’n nieuwe flesch van ’t drankie voor-van-buiten gegeven — anders niks.

De volgende week werden de berichten aanzienlijk slechter. Koosje’s eene oog begon raar op te zetten — ⁹r halve gezicht zag blauw — ze was ’s nachts zóó heet, dat ze ’t in de bedstee niet uit kon houen.

Dien dag gingen we voor de tweede maal op bezoek. De vrouw lag in de bedstee, zag ’r ellendig uit. ⁹r Aangezichtshuid was sterk-blauwig gezwollen, ⁹t eene oog dicht. De meester, die vanavond terug zou komen, had gezegd „dat ’r de roos bij was” ....

Wij spraken geen woord. Het kón. ’n Leek weet daar niet van.

„In elk geval,” zei de man grimmig, „draait de vent van de auto ’r voor op. D’r is proces-verbaal opgemaakt. Hoe langer ze leit, hoe langer ze d’r werk niet ken doen, hoe leelijker die bloeien mot. Elke week is ’r een. Je mot denken, Koosie, dat ⁹t ⁹n duit inbrengt — da’s je troost” ....

Thuis dachten wij ⁹n weinig verder. Wanneer Koosje overleed — door bloedvergiftiging — zou de zaak, na proces-verbaal, voor den automobilist waarschijnlijk niet met ’n sisser-in-geld afloopen. Dan had de man, als ’t niet op gevangenisstraf uitdraaide, z’n heele leven de herinnering aan de gestorven groenten-vrouw, die-ie met z’n auto naar huis had gereden.