Schetsen, deel 11

170    DOCTOR TUF.

„Wel waarom niet?*

„’k Dacht zoo” ...haperden wij, alweder in de ziekelijke opvatting, dat ’n vrouw van bij de vijftig, die ’s morgens ’n half uur bewusteloos heeft gelegen door ’n botsing met ’n auto, en die *s avonds nog zware hoofdpijn heeft, meerder baat bij '*r bed, dan bij ’n volle kamer met menschen, dieren, eindelooze kommen koffie, zal vinden.

Me eenigszins kribbig aankijkend, omdat ’k me met ⁹r verkwikking inliet — ⁹n auteur is niet alleen ’n brave Hendrik, maar ’n bemoeial — wrong ze ’r natten zakdoek tusschen de dikke, vuilige vingers, dbopte ’m opnieuw in den kop boorwater. Van dat gebaar profiteerend, stond ’k brutaal op, keek naar ⁹r achterhoofd. Tusschen de klevende, glimmende haren, nauwelijks te zien omdat Koosje zwart was, donker-roodde de wond.

„Mag ’k even?”, vroeg ’k. Wantrouwig knikte ze ja. Voorzichtig de haren splijtend, zag ’k *n scheur van ongeveer een vinger lengte, waarin heele kluitjes haar waren vastgevreten. Het schemerde in mijn herinnering, dat ernstige geneesheeren, ter vermijding van infectie en pijnlijke ontsteking, bij dergelijke hoofdwonden onmiddellijk ’t haar wegknippen. Persoonlijk heb ’k de amputatie ’n paar maal gedaan.

„Koosje,” zei ’k, inderdaad bedenkelijk kijkend: „heeft de meester niet gezegd, dat *t haar rond de wond op je hoofd afgeknipt moet worden?”

Het kwam niet in me op Dr. Tuf verdacht te maken. Immers ’k heb nog nooit’n dokter ontmoet, die den arbeid van ’n collega openlijk afkeurde. Collegialiteit en deftige geheimzinnigheid, behoo-ren mee tot de basis der wetenschap. Hoe zou dan ’n leek zoo dwaas zijn, in het bijzijn van getuigen, z’n onwetenschappelijken mond voorbij te praten?

„Mehaar knippen?” herhaalde Koosje: „welnee!"