Schetsen, deel 11

DOCTOR TUF.    169

De hond kreeg evenwel ’n trap, en de twee familieleden retireerden zich met de buurvrouw in de alkoof.

Koosje, die zich best voelde, alleen zware koppijn had, deed ons ’n verhaal van ’t gebeurde bij de kromming — hoe ze bijtijds ’r honden had ingehouden — hoe ze ⁹r arm had opgestoken, om de auto te waarschuwen — hoe ze toen ineene weg van de wereld geweest was — ze had net zoo goed dood kunnen zijn. Ze vertelde ’t met de uitbundige zekerheid van iemand die ’n verhaal voor de zoo-veelste maal doet. ’n Geruiten kopjesdoek, die ’r niet te proper uitzag, en die, toen we binnenkwamen, als ’n zwachtel om ⁹r hoofd tulbandde, had ze — omdat-ie zoo broeide bij ⁹r hoofdpijn — op de kofïie-kringen der tafel gelegd. Om de wond „frisch” te houden, zooals ze zei, doopte ze telkens ’n zakdoek in ’n kop boorwater, bette daarmee van tijd tot tijd de in ⁹t hoofdhaar schuilende wonde. Het spreekt vanzelf, dat, ofschoon onze exacte wetenschappelijkheid te wenschen overliet, deze methode van verzorging een vreemden indruk maakte.

„Moet je je wond op die manier betten ?”, vroegen we, ’r in herhalingen vervallend relaas onderbrekend: „heeft de dokter je geen verbandmiddelen gegeven?” ’t Eenvoudig mensch begreep de vraag niet dadelijk. We moesten ons duidelijker uitdrukken.

„Heeft de meester,” zeiden we nog eens: „je geen watten of schoon linnen gegeven?” Wij vroegen *t in de meening dat in ’n modernen tijd, met tuffende geneesheeren, gesteriliseerde middelen niet van onpas zijn.

... „Wel nee,” antwoordde de gewonde verbaasd: „hij het ezeid da-we van ’t drankie niet maggen drinken. ⁹t Is voor van-buiten op ’n schoonen doek.” „En moest je niet naar bed? Mag je hier in de warmte zooveel koffie slurpen?”