Schetsen, deel 11

i66    DOCTOR TUE.

’n praatje over het dorp, het groeiend getal stads-menschen ieder jaar, het stijgend quantum auteurs dito, en verdween onder kwaadaardige benzine-knallen, den indruk nalatend van ’n wel gezellig mensch.

Den volgenden middag ploften wederom revolverschoten voor de boeren-woning. Doctor kwam onzen pols voelen, in onze keel kijken, ’n babbelarijtje lan-ceeren. Met donder-barstinkjes reed-ie naar andere klanten. En omdat we ’n weinig bleven hoesten her-haalde-ie z’n visites tot de laatste krieweling in de keel verschraapt was. Telkens hoorde je ’m aankomen, al heel in de verte. Je verrassen als andere doctoren, die op ongelegenste momenten binnenvallen, werd door z’n knal-methode onmogelijk.

„Wat ’n genot en ’n vooruitgang,” loofden wij: „als je met zoo’n dokter wat gebeurt, is-ie in ’n wip bij je. Elke plattelands-geneesheer behoorde in dezen tijd te tuffen.”

We begrepen weliswaar dat er gevallen zijn waarbij het wenschelijker is dat de dokter minder rumoerig z’n entrée maakt, zoowel om patiënt als om buren, dat in het bijzonder ten tijde van ’n familie-gebeur-tenis het knal-systeem onkiesch burengerucht wekt, dat iemand die op sterven ligt liever zonder oude-jaarsavond-ontploffing uitgeluid wordt, dat ’n neurasthenische tijd ’n neurasthenischen patiënt op beter kan onthalen dan op de vooijaarsoefeningen der veld-artillerie, dat de óüwe tijd met z’n snuivende, nooit-gehaaste, rustig-stappende doktoren óok z’n charme had — doch in aanmerking nemend de uitstekende verpleging bij onze verkoudheid, de zès gewetensvolle, zorgvuldige visites, tot de opstandige keel niet meer schraapte — als we niet bescheidenlijk te kennen hadden gegeven, dat we waarlijk genezen waren, zouden het er acht of negen geworden zijn — in aanmerking nemend de stoomsnelheid bij on-