Schetsen, deel 11

12    DOLLE JAN’S DROOM.

„Blijf jij d’r ook om vliege zwaan? — Schiet op !ⁿ „Da’s verroest-gek,^w zee de zwaan, naast de glazewasscher, de nachtuil, de vlinder, om de elek-trieke bal van de Bazar klepperend — of-ie dronke was zoo bezope! —: „waar mot ’k weze?”

„’k Zal me hand voor je ooge legge, stommert, dan zie je ’m niemeer.”

Rrt! Rrt! Twee slagies en ze stonge op de grond. „Effe blaze," zee de zwaan: „’k zweet me dood van ’t jachte.”

Liege dee-ie geen woord — langs z’n poote kwamme plassies, as bij moeder d’r purreplie in de doorloop. En van z’n eige beene droop ’t door de zole heen. De mensche begonne d’r stil van te staan, of d’r ’n ongeluk was gebeurd. Ting, ting, ting, zee de elektrieke tram, om te waarschouwe. Ja, bel maar raak — daar is geen doorkomme an — asof ze nog nooit ’n zweetende zwaan hebbe gezien — asof je ’t ken helpe dat de sterre in je zakke zoo’n groen licht geve... Ting, ting, ti-ti-ti-tin-tin-g!... Stik jij, vent! As je me zwaan overrijdt, zal ’k je ’n haal met me riem geve — ik waarschouw je — lamme dikkop ... Ting, ti-ti-ti-tiiiiing!

„Dring niet zoo, mensche!”, zee de zwaan: „motte we d’r onder rake?”

„Sla d’r op met je vlerke — as ze niet luistere wille, de sallemanders!”

Wat ’n volk — wat ’n gedrang om niemendal! Zwart zag ’t waar of-ie keek — as de Koningin na de Dam kwam ware d’r nie meer mensche! Daar stong de waschvrouw van de overzij, met ’r paarse knuiste pp ’r heupe — zoo van ’r soppie weggeloope — daar ’t meissie uit de sigarewinkel met ’r vader die ’s Zondags de heele avond psalme zatte te blerre — daar de kerel uit de snoepkelder, die as-ie apeneutjes voor je kopere cent gaf, z’n