Schetsen, deel 11

DOLLE JAN’S DROOM.    ii

„Piep jij zoo?”

„Dat    benne    me    vlerke — die loope droog van

de hette.”

„Mot je die smere as je werom ben?”

„Dat doen me met water — van wagesmeer wor je zwart — en olie is niks gedaan — da’s vettige smurrie — Jö, wat frunnek je toch aan me veere — zit d’r nou stil — jij miert zoo, verdorie-nog-an-toe, of-ie ’n spons heb geslikt!"

„Dat    komt    van    me    beene — die gaan met de

wind op en neer — doe jij daar wat tege...” „Hou je bek,” zee de zwaan: „me komme langs de gote — as jij zoo    kletst, kijke de    mensche uit

de zolderrame, smijte    ze    me wat na    me    bast. —

Je mot ze kenne as    ik    — gistere    ben    ’k met

platvoete-Sien uit de mangelerij, die jij in d’r kuite kneep dat ze d’r blauwe plekke van kreeg — jij ben ’n    judas,    zeg    —    je most ’t mijn flikke! —

gistere ben ’k met die ’n ster met ’n staart weze vange — en op ’t hoekie bij de schele — patsch! — ’n natte pruim in    me    nek — over de gootrand

heen! — ’t benne sloeries..,*

„Hèhèhèhèhèèèè!” ...

„Vin jij dat zoo lollig?*

„Ken ik 't helpe as jij me an ’t lache maakt met je natte pruim? Hèhèhè!    Die schele is    ’n stuk

schorum nou!”

Rrt! Rrt! Rrt! Daar kwamme de strate — de winkels — de lichte van de lantaarns — de elektrieke bal van de Fransche Bazar — Jessis, jessis, wat ’n beeste zwomme d’r om heen — die in de vlam woue — de stommelinge — d’r niet bij konne — ’n glazewasscher met poote as stelte — 'n nachtuil met ’n kop as ’n bessie — ’n vlinder die tege de bal op wou kruipe, d’r tellekes af glee. Wat ze d’r an hadde...