Schetsen, deel 11

162    LEEUWENTEMMER.

zwaarte van z’n lichaam zou verpletteren. Maar in z’n haat en z’n woede voor de toeloopende grijze oogen terug wijkend, vluchtte-ie naar de tabouret.

De temmer sloeg de stutten van den balanswagen samen.

De deur naar de zijde der knechts werd geopend — de wagen rolde heen — ’n tweede toer begon.

Telkens een der leeuwen aanroepend* liet de man ze neerliggen, sleurde ze bij de staarten te hoop, en op dat bed van zes, zeven dieren, lei-ie languit ’t publiek toelachend. De tijger op de tabouret bleef in aandachtige staring. Wel was ’t ’n angstig gezicht van dichtbij, die rust van vijanden....

Nog voor ⁷r applaus kwam, was de temmer weer opgesprongen, en de snel geraapte chambrière verjoeg de grommende beesten.

Dat sterk, robust, in spier-werking levende, dat in alles afwijkend-forsche, geschiedde in ’t kille, verbijstrend-bleek licht der electrische lampen.

De man met z’n zenuw-moed — de dieren met de dampende bekken, verglaasde oogen, verklitte manen, bewogen daar in, bevreemdend, over ’t werk-lijke heen, afstootend, indrukwekkend, ’t Scheen in de doodsbleeke licht-glanzing op ’n ander plan van leven te staan, los van de zaal-grot met ’r gordijn van vale gelaten, ’t Schokte als ’n gebeuren uit verre tijden, als ’n visie bij aantragenden schemer. Je sloot ’r je oogen bij — bezinnend hoe ’t op 'n afstand kleurde — hoe je ’t in ’n loge zag....

Diepst werden je spanning en mededoogen bij ’n worsteling van den man met twee van de tijgers. Als de een dien-ie had aan geroepen, de zware klauwen op z’n schouders lei, fluisterde-ie zacht den ander wat toe. ’t Dier besprong dan z’n rug, en gewild omstortend, raakte-ie onder de twee tijgerlichamen.