Schetsen, deel 11

LEEUWEN- TEMMER.    159

zwelling van schetterend koper, waaide muziek aan. Diep-gurgelend geeuwen, muil als ’n purperen grot, met uit-wittende polyp-tanden, stond de liggende leeuw op. In schudding krampten z’n schoften en de doorschokte manen kolkten den kop om. De andere leeuwen, onrustig geworden, drongen de kar rond — de tijgers, kreunend en grommend, duwden de vlee-zige neuzen tegen de tralies. In die spanning, be-neuried door de verre muziek, den wrang-zoeten salpeterstank ademend, bleven we wachten.

Sterker aanflapte ’t geraas van trompetten en pauken — en ’n hol gedreun, boven, zei dat de temmer voor ’t voetlicht was.

„Nou kom-ie,” waarschuwde ’n tooneel-meester die den weg had gewezen: „ ... En nou zal u ’m zien anpakken zoo brutaal as de weerlicht, zooas wij ’t hier nog nooit hebben bij gewoond.”

Nog had-ie niet uitgesproken, of de magere temmer stormde de tooneel-glooiing af, ’t hoofd en de schouders door ’t neerlaaiend licht der hersen be-tuimeld.

Door niemand uit ’t gretig-wreed publiek op de vingers gekeken, niet gesteund door ’t bevriend licht der electrische verblinders, ongewapend, zonder ijzeren stang, zonder revolver, brani als ’n officier die met ’n rotting in de hand ’n benting bestormt, dee-ie in ’t schemer-duister benee z'n gewaagdsten toer van den heelen avond — applausloos, niet beklapt en bejuicht door de massa in de zaal.

Geen oog voor ons, achter ’t rasterwerk, overhebbend, pootig, nerveus van doen, wrikte-ie de knippen der tralie-deuren en forsch-vlug de wagen-tree be-tippend, schoof-ie de kleine benauwde ruimte in, de opstandig-grollende leeuwen voor zich uit drijvend. Een, jonge rakker, gestoord in z’n vadzig gehurk,