Schetsen, deel 11

154    FLIRTATION,

„Ik zelf ook niet,” lachte hij: „’k weet alleen, dat ’k nog geen vier en twintig uur geleden allerplech-tigst gezworen heb, in geen half jaar met ’n vrouw te praten, en dat ’k ’t nou toch doe.”

„Dat is geen bewijs van karakter-vastheid,” spotte ze, wat te hoog opgeworpen zand van ’r blouse tikk^id: „heeft u zoo vrééselijk veel ondervonden?” „Zoo vreeselijk niet,” praatte-ie sarkastisch: „voor ruim ’n jaar heb ’k ’n engagement verbroken — met ’n beeld van ’n meisje, dat zich enkel voor dingen die mij géén seconde warm maakten, interesseerde — en gister — zoo’n zotskap ben ’k — heb ’k ’n twééden engagementsring aan ’n ander beeld teruggegeven, cjie bij ’n verzenboek, waarmeê ik dweepte, zat te geeuwen en te grinniken. U denkt natuurlijk; wat ’n raar soort heer is dat, die met zulke dingen te koop loopt. En u hebt gelijk, ’k Flapte ’t V uit, omdat ’k ’n beetje overstuur ben, en omdat ik u daar straks zoo volkomen juist hoorde zeggen, dat ’r meer levenden dan dooden levend-be-graven worden ....”

In ’n dwaas-opwellende bui, zich al geneerend terwijl-ie sprak, had-ie aan ’t vreemde meisje zitten vertellen, ingepalmd door ’r stille, mijmerende vertrouwen-wekkende gazelle-oogen. Plomp af brekend, drukt-ie z’n voet in den vochtigen bodem van den kuil, waarin water begon te drabben.

Zij antwoordde niet, wist zich geen houding te geven. Toen, in den vorm van ’n verontschuldiging zei-ie kort: „Als ’k u met m’n malle ontboezeming gehinderd heb, moet u ’t eerlijk zeggen — of wil u....” „Blijf u rustig zitten,” sprak ze, ’m met de hand wenkend, en vriendelijk z’n sympathiek gezicht obser-veerend: „’r is toch niet één man op de wereld, die *n vrouw om ’r hoedanigheden neemt. U is misschien ’n beetje te veeleischend geweest.”