Schetsen, deel 11

FLIR TA Tl ON.    153

grond, dien de kleuters gediept hadden, en bij z’n stijgende bewondering voor de twee groote gazelle-oogen in de schaduw van den strandhoed, dacht-ie met ’n zwakke opleving van ’t cynisme dat ’m de laatste maanden verbitterd had — dat de mooie, jonge tante ’n gewone coquette vrouw was, waarvan de mooiheid gauw zou vervelen — de eene vrouw leek op de andere — als ze leelijk waren keek je niet naar ze — en mooi, waren ze meestal wanhopig léég...

„Krijg u ’t niet ’n beetje benauwd?”, vroeg-ie, half met z’n gedachten ’r bij: „ze laden zoo langzaam aan ’n gewicht op u.”

„Wel nee. ’k Voel ’r niets van.”

„Is uw familie ook op ’t strand?”

„M’n zwager komt strakjes. Die is m’n zuster gaan opzoeken. Misschien dat ze voor den dokter in Augustus hier mag komen.”

„Is uw zuster ziek?”

„Ja, in ’n sanatorium, voor een van de longtoppen. Daarom ben ik zoolang moedertje. Miep, hou je hoedje op. De zon schijnt te sterk.”

„Zal uw zwager niet opkijken, als-ie ’n vreemde heer bij u vindt, die van ’n splinter in ’n vingertje gebruik maakte, om zich aan u op te dringen?” Even kleurde ze, ’n kleur die ’r gezichtje boven ’t wit der blouse allerliefst dee opleven.

„M’n zwager,” zei ze beminnelijk-scherp: „heeft ’r nooit iets op tegen met ’n heer kennis te maken — zoo min als u met ’n dame.”

„Betrekkelijk,” zei hij iets loslatend van de stemming van daar straks: „in den laatsten tijd was ’k ’n halve Don Quichotte — morgen ben ’k *t heele-maal — overmorgen accepteer ’k windmolens als denkende dieren” ....

„Dat begrijp ⁹k niet.”