Schetsen, deel 11

152    FLIRTATION.

naar ’t vingertje, dat in ’t knuistje der andere hand beveiliging zocht.

„Blijf u maar rustig in ’t warme graf, mevrouw,” praatte-ie terwijl: „ik heb die operaties meer bij de hand gehad. Niet zoo huilen, kleine meid. ’t Doet heelemaal geen zeer, heusch niet. Kijk dat doen wij zoo: hokus: pokus — ’r uit is-ie! Pijn? Nee, hè?* „Dank u wel, meneer,” zei de jonge vrouw, die achterwaarts op de vuisten steunend, bij z’n vlugge vingerbeweging toe had gekeken: „u is zeker dokter, dat u ’t zoo handig klaar heeft gespeeld?”

„Nee, medisch student, mevrouw.”

„Pardon, ik ben geen mevrouw,” lachte ze.

„Dan is ’t pardon aan mij,” lachte hij mee: „—’t blijft altijd 'n onaangename vergissing, als je ’n meisje op mevrouw-schap taxeert.”

„Waarom?”, zei ze: „ik ben hun moedertje, nie-waar, jongens, zoolang mama op reis blijft.”

„Permitteert u dat ’k bij George en Charles in den kuil kom zitten — en dat ’k me voorstel?” vroeg-ie brutaal.

Dadelijk toehappend, of ze bereid was *n weinig te flirten — wat toch iedereen op ’t strand dee — knikte ze ja.

„Asjeblief,” zei hij z’n kaartje overreikend.

„Dank u,” sprak ze rustig-glimlachend: „’k kan ’t niet met ’n kaartje reciproceeren, omdat ’k ’r geen bij me heb, en als *k ’r wel een had, zou ’k ’r toch niet bij kunnen, omdat 'k half in *n graf zit. Ik heet Antoinette Sistermans — dat zijn m’n neetjes en me nichtje.”

Mekaar in de oogen kijkend en beglimlachend, praatten ze ’t eerste ’t beste, telkens gestoord door de kinderen, die den berg op tante’s beenen tot ’n last deden groeien. Hij, soms bescheidenlijk ’n schopje mee-scheppend, zat op den rand van den kleinen af