Schetsen, deel 11

FLIRTATION.

zacht-rose de doorschijnende tulle. ’r Haar, fluweelig-donker, gierlandde dicht langs de zwarte wenkbrauwen naar de kleine roode ooren. ’n Roomgele strandhoed met papavers en gestrengelde wijnrose linten, speelde ’n schaduw-ovaal tot bij de lachende lippen. Oplettend hoe hij bewonderend toekeek, kreeg ze ’n kleur, die ’r frisch gezichtje teeder verjongde.

„Wat ’n aardig strandspel,” dacht-ie, ’t hoofd op de hand steunend: „’n moeder zonder zorg — kinderen zonder zorg — je zou 'r je eigen balloorigheid aan dronken drinken” ...

’t Was goed dat je andere menschen om je heen zag, als zoo’n bui van beuheid je inert tot werk maakte. Wat ’n heerlijke, diepe oogen — wat moest ’r man van 'r houen — als zij van ’r man hièld. Wat ’n oogen om mee te dwepen! Maar, voelend dat-ie ’r hinderde, keek-ie weer naar de spaden van de jongens, die ’t laatste zwart van ’r bottines onder ’t zand deden verdwijnen, 't ’n Getrouwde vrouw lastig maken, had-ie nog nooit gedaan, zou-ie ook nou niet.

Terwijl ging ’t luidruchtig gesprek der kinderen. „Georgine, niet zoo wild smijten!"

„Ga jij an de andere kant staan!”

„Miepie, voorzichtig kind! ’k Wil ’r liever niet héélemaal onder. Of kan jij onder zand ademhalen?” „Nou ’r zijn dieren die ’t wel kennen,” zei ’t grootste ventje: „’n worm die ken ’t.”

„Ja, maar ik ben geen worm, George,” sprak de lachende mond, en de stem had ’t prettig accent van ’n vrouw, die gewend is den kindertoon te vatten: „als m’n hoofd ’r onder raakt, ben ’k heusch begraven, zullen jullie huilen, omdat ’t niet plezierig is wannéér iemand niet meer praten en lachen kan. Vin jij dat ook niet, Charles?”