Schetsen, deel 11

Toen-ie op ’t strand kwam, vermoeid van de reis, lusteloos, te down om van iets of iemand notitie te nemen, moest zij ’r al geweest zijn. Vreemd dat-ie ’r mooie oogen niet dadelijk gezien, gevoeld had ...

Nu, na ’n lekker slaapje opkijkend, was-ie ineens in den greep van dat lieve, teere gazelle-bruin, dat met ’n tikje melancholie en ’n glimlachende berusting, wonderlijk met zijn stemming van *t oogenblik harmonieerde.

Den rand van den strooien hoed naar de zeezij verschuivend, waar de zon met ’n pijnlijke schelheid de kuiven der golven doorwitte en ’n zilverkam opklaterend licht tusschen twee donkere afgronden stak, trachtte-ie ’t clubje te bespieden, zonder dat ze ’t opletten.

Twee door de zon gebruinde jongens met bloote kuiten en ’n dot van ’n meisje, misschien vijf jaar oud, waren gierend van pret en opgewondenheid bezig ’n heel-jonge vrouw te begraven. Tot over ’r heupen lei ze al onder ⁹t mulle, glijdende, blijgele zand. Daarboven rondde ’r buste, jong van vorm, aanleunend tegen den zandberg in ’r rug. ’r Witte ajour bewerkte blouse liet den fraaien, gevulden hals, blank en teerhuidig, vrij — en ^?t vleesch van ’r armen, dat in de mouwen te schuil lag, kleurde