Schetsen, deel 11

146    DE DASSPELD.

Martha. Me zorg! Hij had me al in de steek gelaten.

De mooie man. (na een langere stilte) Drink nog is. (zij legt de hand over ’t glas) As je *m niet wegtrekt, giet ’k ’t in je mouw.

Martha. Je kan bijschenken zooveel je wil — ik drink geen slok. (een stilte) Zit me niet zoo an te kijken, (geeuwt) Ik zal blij zijn, as ’k me kind weer bij me voel. ’t Is hier om ’t te besterven.

De mooie man. (nijdigjes) Hou je me daarvoor drie uur an de praat?

Martha. Ik jóu?

De mooie man. (weer lief) Jij ben vanmorgen met je verkeerde been uit bed gestapt, Marthaatje. Ik zit te smachten — jij vertrekt geen gezicht.

Martha. As je toch ziet, dat ’k van moeheid omval, dat ’k hunker om weg te zijn, wat wil je dan? (stort voor de tweede maal H glas over den grond)

De mooie man. (kwaadaardig) ’t Is goed. ’k Ben ’r ingevlogen. En mot ik nou vijf flesschen betalen ?

Martha. Wou je dat ik ’t dee?

De mooie man. ’n Bocht, dat niet te zuipen is! Azijn en water. M’n heele maag is van streek. Bah! (giet eveneens z⁹n glas over den grond). Vergift. ’k Betaal geen cent meer as een-zeven-en-vijf-tig. *k Heb ’t vooruit gezegd. Geef ’n glas water, ’k Ben ’r ziek van.

Martha. Ik heb je niks opgedrongen.

(Terwijl zij naar de waterkraan van ⁹t buffet gaat, neemt hij aarzelend de dasspeld, steekt die in de binnenvoering van zijn hoed, zet den hoed op ⁹t hoofd, strijkt ’n lucifer voor zn sigaar af. De waard wordt door V geraas van V water wakker).

De waard, (naar de klok kijkend) ⁹t Wordt tijd.