Schetsen, deel 11

DE HONDEN VAN FREULE LOHMAN

voor haar functie aan het groote dagblad bedankt en het „Holl. Lelie” redactieschap neerlegt (laat ’k haar zelf ’t woord geven) —

„en als ik niets meer ben in de samenleving dan de meest-ongevaarlijke oude-juffer-zooveel, dan zullen 999 van de iooo menschen, die nu lief of beleefd of nederig tegen me doen, niet alleen niet meer naar me omkijken, maar me zelfs, juist als ze misschien verplichting aan me hebben, graag even een schop geven tot afscheid. Maar m’n honden zullen dezelfde blijven, dezelfde d a n als n u. Mijn honden vragen er niet naar of ik freule ben of juffrouw, niet of ik Anna de Savornin Lohman heet of Pietje Janssen... .*

Voortreffelijk gesproken! De andere »grand méconnu", Napoléon III, na Sédan onttroond, belasterd, geknecht, miste den troost van honden! Freule Lohman eindigt.

„M’n honden geven mij hun liefde, omdat ik hun geef de mijne, en als ik morgen arm word en ziek, dan zullen ze niet van mij wegloopen naar een beter thuis, maar op m’n legerstede kruipen, en m’n gezicht lekken, en m’n sober maal even blijmoedig deelen, als ze thans aanvallen aan ’n lekkeren disch.

„ Zijn er veel menschen, van wier vriendschap men zulk een getuigenis kan geven? Wie nog niet weet, hoe het in dat opzicht met menschen-trouw gesteld is, die leze geschiedenis, véél geschiedenis. Zij is leerzaam.”

In één zaak is de schrijfster ’n weinig pessimistisch en bescheiden. Te onderstellen, dat zij, de