Schetsen, deel 11

WEDERZIJDSCHE NERING.    12 7

verwonderd. Die is ziek, loog ik er op los. Ah so, zei hij. En ’k sloofde me uit om ’t netjes te doen. Met z’n drieën zaten ze om de lamp en net als me kellner gezegd had: ze spraken haast geen woord. Hij zat Duitsche kranten te lezen om zich ’n houding te geven — en de dochter las — en de moeder keek voor zich uit. Ze troffen ’t. ’t Was juist ’n buitengewoon diner, waarachtig — soep en vier entrees behalve dessert. Als hij geen ossenhaas wou, drong ik aan. Als-ie geen kip nam, schoof ’k ’t ’m op z n bord. Wat duivel — in de nor zou-ie ’t zoo niet krijgen — in geen jaren. Bij ’t dessert stond ’k gewoon te transpireeren als ’n koetspaard. Toen zei hij — brenge ons vandaag ’n flesch sect. Nee, zei ik. ’k Had ’r geen plezier in om ’m sect te laten drinken met den inspecteur benejen. Heb u me niet verstaan? — vroeg-ie verbaasd. Toen ging ’k naar den kelder om ’n flesch Moet te halen en toen ’k boven op de kamer de kurk liet ploffen, voelde ’k me beroerd. Op m’n woord. Net toen-ie voor z’n vrouw en z’n dochter had ingeschonken — dat wou-ie zelf — reikte de ober me de rekening over, met de flesch Moët ’r bij. Was is dat? — vroeg de Duitscher, met het gevulde glas in z’n hand. Dat is — dat is — zei ik, als ’n schooljongen zoo onbeholpen — dat is de rekening. Even keken de zes oogen me an. Even zag hij ’t bedrag, 't hééle bedrag tot op ’t uur. Toen nam-ie z’n portefeuille en lei vierhonderd gulden op ’t bord. En terwijl ’r geen wóórd gesproken werd, begonnen de twee vrouwen te huilen. Dat zal ’k nooit vergeten — ’k met ’t geld — zij met witte gezichten, huilend, bij de champagne, ’k Wist me geen houding te geven — ’k most ’r om vragen — ’k zat zelf in de klem — maar ’t was beroerd, door en door beroerd. Nog terwijl ’k scharrelde met ’t geld, kwam de ober de afgesproken boodschap zeggen,