Schetsen, deel 11

WEDERZIJDSCHE NERING.    125

Nee, zei ik — dat doe ’k niet. Wat die Duitschers verteren is onze pot, as ’t proces ’n raren draai neemt. Had ’k gelijk? Ja niewaar? Wat je ontvangt as je in de zorg zit, kan door de handen gaan. En ’k had ze nog geld geleend as ze d’r om gevraagd hadden. Da’s op me woord waar.’t Is gek: andere menschen zou ik minder vertrouwd hebben as diè. Waarom? Dat ken je niet zeggen. Je voelt an de gezichten of je wat an de lui heb. Die drie Duitschers waren zoo net, zoo anständig, zoo innemend. Ze dineerden op d’r eigen kamer. Ze kwamen nooit in de conversatiezaal. De vrouwen gingen geen oogenblik uit — hij wel — even naar de post en weer werom. An de tafel, zei de kellner die ze bediende, spraken ze haast geen woord.

Zoo na de tafel sloot hij zich in z’n eigen kamer op, om ’n sigaar te rooken en ’n extra flesch te drinken. Dan bleven de moeder en de dochter schemeren, óok zonder gepraat. Eens toen ’k boven te maken had en voorbij nummer tien liep hoorde’k snikken. Wat duivel dacht ik — ’t was ’t uur dat de kamermeid an de gang moest zijn — wat is daar te doen en ’k klopte. Dadelijk was de dochter — ’n beeld van ’n vrouw — bij de deur en nog voor ’k iets vragen kon, zei ze: Mama hat Kopfweh, ’k Geloof dat ’k nooit, nooit meer zulke stille gasten krijg. Ze waren zoo stil, zoo den heelen dag stil, zonder gepraat, dat Toos — me vrouw, dat heb ’k al gezegd — ’r bang van werd. Jan, zei ze, den achtsten dag en weer den negende: Jan je ben gek. Die menschen hebben wat. Ze zijn te stil. Daar broeit iets. Vraag de centen. Die kan ik net zoo goed bewaren. Dan poeierde ik ’r af. Nonsens van vrouwen, ’k Had met me eigen oogen ’n portefeuille met bankbiljetten op z’n tafel zien liggen, toen ’k ’m ’s avonds ’n flesch Pomméry boven bracht. Als de moeder