Schetsen, deel 11

8    DOLLE JAATS DROOM.

„Zit je lekker ?” vroeg de zwaan.

„Jij maakt zoo’n wind met je vlerke — ken je niet langzamer — ik raak me asem kwijt — me vingers worde dood van de kou.”

„Hou ze dan onder me veere, Jan! Je ken toch geen heete stoof meeneme as je sterre gaat plukke — daar zou ik jou voor danke.”

Sakkerjuu wat werd de maan groot — of-ie op-geblaze wier — of-ie zou barste! Nou al zoo dik as de ballon die van de zomer op was gegaan — enne wat ’n vlam! As moeder de kachel met ’n scheutje petrolie anlee kon ’t ook wel zoo brande — met ’n plof en ’n licht, dat vader ’r van vloekte. En de sterre die groeide met elleke slag van de zwaan. As de elektrieke balie in de Kalverstraat zoo vuil, zoo wit, zoo hard in je ooge. Enne ’n hette as ze gave — as-ie dat had gewete had-ie z’n buis uitgetrokke — enkel z’n hemd angehoue.

„Wat zweet jij!”, zee de zwaan, die van al ’t licht, ’t licht van de maan, ’t licht van de sterre, ⁹t licht van opzij en van achter zoo wit as blinkende sneeuw was geworden.

„Jij zweet toch ommers ook?”

„Da’s lekker, as me strakkies met ’n zak vol sterre werom zijn,” lachte de zwaan, z’n vlammen van vleugels nog vlugger uitslaand: „ik vlieg me studdie-an in ’t zweet — dan is ’t zwemme in de vijver zoo frisschies! Wat ga jij met je sterre doen, as je d’r genoeg heit, dolle?”

„Neme ze die in de winkels an?”

„Kwiek hoor — nog liever as cente!”

„Zou de bakker die blauwe daar voor versche kedetjes ruile?”

„Zooveel kedetjes en pannebrooje as jullie in geen verreljaar vrete,” zee de zwaan.

„Ja, jij ken de bakker! — Die valt dood voor ’n