Schetsen, deel 11

DOLLE JAN’S DROOM.    7

„Dat lieg-ie! Hoe wou jij dat wete?”

„Verdorie!” zee de zwaan nijdig: „wie heit ’r langer sterre gezien — jij in de alkoof of ik elleke nacht in ’t water? Hei jij wel is ’n ster van dichtebij gehad — hei jij d’r wel is een in je poote gehoue? Ik zie ze as ’k na de hemel kijk en ’k zie ze nog is as ’k in ’t water kijk! En jij? Jij ziet enkel de balke en de planke van de sigare-winkel boven juillie”....

„Da’s waar — maar sterre van diamant kèn niet — daar wed ’k me kattepul onder, as Corrie elastiek niet kapot heit gemaakt !”

„Da’s goeie/ zee de zwaan: „maar géve, hoor en geen smoesies as je ’m kwijt ben!

„Hoe komme me d’r bij?*

„Ga op me rug zitte —dan vliege me d’r na toe.” „Ken jij vliege? Jij ken ook opsnije, zeg!”

„’s Nachts as de stiekeme smeris’t niet ziet, vliege me allemaal vort — zoo hoog as me wille. Leg nou je arme om me nek — niet knijpe anders stik ’k — valle me same op de grond as de laatste keer met jou en de vlieger. En me vlerke vrij late! En eerst je broekzakke leeg make — anders ken je niks berge” ....

Jessis wat ’n rommel in z’n zakke — eindjes touw en knoope en ’n doossie lucifers en ’n stuk krijt van de meester gegapt en ’n gescheurd kalkeerplaatje en ’n gevonden verversmes om stopverf te smeren.

„Ken ’k ’t achterlate in ’t gras, zeg? Zoue ze ’t niet moere?”

„We komme op ’t eigeste plekkie terug,” zee de zwaan, die eerst in ’t brokkie krijt had gebete —

om je ’n puist te lache  „toe dan, dolle, ’t is 'n

end! De tram doet ’t in geen uur.”

Rrt! Rrt! Rrt! Daar ginge ze bove de boome en langs de schoorsteene van de huize en nog hooger.