Schetsen, deel 11

Na *t uitstekend diner hadden we een eindje over de stille grachten gewandeld, de étalages bekeken, een briefkaart op ⁹1 postkantoor geschreven — toen, geeuwerig-onlekker, bekniesd door de verveling van ’t provincieplaatsje, waren we de kranten gaan lezen in de prettig-warme conversatiezaal van ’t hotel. Tegen half tien werden we stil. Gewend aan laten nacht-arbeid, leek ons de avond in bezonken stadje met z’n al gesloten winkels en eenzame straten, waar de stap van ieder voorbijganger zin scheen te hebben, van een niet te doorkomen zwaar-zeurigheid. Al wat de leestafel op haar glanzend-mahoniehouten blad droeg, hadden we doorsnuffeld, zelfs de advertenties. Te vermoeid om nog te werken, te uitgerust om de kille bevreemding der slaapkamer als een besluit van den dag te aanvaarden, bleven we onrustig bij den haard lodderen. De hotelier, een jonge kerel, pas getrouwd — ’s middags had-ie ons z’n oudsten kleuter, wolk van *n blonden vent, laten bewonderen —, de hotelier, bol van tukje-na-’t-eten, met rosse bloedvinnen op de wang waarop-ie gelegen had en montere oogen van wat-is-’t-leven-behaaglijk in ’n kneuige dorpsstilte, met altijd nieuwtjes-vreem-den om je heen, de hotelier met ’n vaag nageeuwertje langs den wel-omschoren mond, schoof een leunstoel