Schetsen, deel 11

ii8    MUZIEK.

heid, vrede, wakker roept — als wij wéten waarom het gaat. Ik gaf om dit te bevestigen het voorbeeld van de Zevende Symphonie. En als gij aan dat voorbeeld toe zijt, slipt ge als een pas gevangen paling uit mijne onervaren handen. „Over de Zevende Symphonie zal ik nu zwijgen, omdat het wat te zot zou zijn, om hier Beethoven te gaan verdedigen”, zegt ge. Neen, mijn zeer waarde: zóó gemakkelijk komt ge er niet af en niet uit. Bij een vluchtenden paling neemt men een weinig zand. Sta mij hetzelfde toe. Wiè vroeg u Beethoven te verdedigen? Beging ik de zotheid Beethoven aan te vallen ? Hoe allervoortreffelijkst gij leest: er is alweer eene gaping. Gij verlaagt door deze vergissingen, die mijn betoog tot een botte burgermansaardigheid herleiden, het verheven plan van het gesprek. Ik liet Beethoven er buiten, algeheel buiten. Gij en ik kunnen wel bescheidenlijk aannemen dat Beethoven met volkomen bewustheid wist wat hij schiep. Maar u en anderen schijnt het onbekend te zijn, terwijl gij mij als een onmuzikaal boertje behandelt, dat waar de intentie van den meester, laten we zeggen zoek is geraakt, er zwaardere geesten dan Falkland naar de beteekenis hebben gezocht. Op het moment van huis en niet in de prettige gelegenheid u met geleerdheden uit m’n kleine boekerij te verschrikken, waag ik het op mijn geheugen te vertrouwen en u als tegenstelling de meening van Serow die in de Zevende, militaire motieven ontdekte, naast die van Wagner die er zoete dansrythmen in vond, te geven. Militaire motieven, herinnerend aan ’t geweldig jaar 1812 — én ideale dansmotieven. Er is verschil tusschen die opvattingen. Serow en Wagner tegenover elkaar. U schijnt de Zevende een bouwwerk in tonen, een glansding van techniek. Bij mij ging de fantasie aan het cancaneeren. En om die lastige nadarteling tot rust te brengen, vroeg