Schetsen, deel 11

MUZIEK.    II    r

vertrouwbaarheid! — heeft u mogelijk een weinig gefopt, daar gij onmiddellijk „durft beweren” dat bij mij die Wagner-vereering een gesuggereerde is. Mijn zeer waarde, men dient nimmer iets op vermoe-dentjes te baseeren. In 1894 of 1895, heb ik er mij reeds in verlustigd het boekje van H. S. Chamberlain over Wagner bij het Hollandsch publiek in te leiden — is het eene impertinentie ù de geschriften van Wagner ter lezing aan te bevelen, u van wien de kakelende ouwe Dame Koffiehuis-redeneering de legende verbreidt, dat ge de Wagneriaansche muziek ontsierd acht door den er aan bungelenden tekst? — en eenige keeren achtereenvolgens waagde ik het voorts den muziek-drama-dichter Wagner te bekijken. Mag ik dus even danken voor uwe suggestie-welwillendheid ? g) — Waar laschte ik de fraaiigheid in „van muziek als gevoelsuiting niets te begrijpen”? Waar sprak ik „op eene wijze” van Beethoven? Er is mij niéts van bekend. Er staat geen wóórd in dien zin. En gij hebt zóó uitnemend gelezen, dat ge bij voorbaat alle vergissingen als een handigheidje mijnerzijds verwerpt! h) Tenslotte — als eind van uw woordkloverijen, vraagt ge waarom

ik de rooiekool „zoo uitmaak” — wordt ge......

geestig — verliest ge den hoogen ernst, dien ge mij zoo dringend oplegt.... Mijn zeer waarde, ge bemerkt dat ge het erbarmelijk wezen mijner boutade door uw geweldenarijen (van a tot h) eeniger-mate verwaarloosdet. Het hart der kwestie betast ge met gebrande-vingergebaartjes. Alweer een citaat dat ik beweerd zou hebben „dat het nadeel der absolute muziek is, dat ze niet onder woorden te brengen is”, vergevensgezind latend voor eene kleine vergissing — nérgens schreef ik die absurditeit, nergens en nooit ! — wil ik u beamen, dat muziek, met eenvoudige middelen stemmingen van geluk, droef