Schetsen, deel 11

MUZIEK.

tijds debatje heeft ontrafeld. Indien waarlijk, wat mij onlekker aandoet, de geest mijner boutades daalde tot het peil waar alle erbarmen in erbarmelijkheid verdoezelt, dan ware het van den lans-rich-tenden ridder der Absolute Muziek, lief en voorkomend geweest, als hij breed en ferm-weg dien geest, dien satanschen, gemeenen geest had berof-feld en het spitsvondig spel van uit mekaar gerukte woorden hadde vermeden. Dit nu, zonder spelde-prikjes, zonder ontwijdende mopjes, is de meer dan zwakke zijde van mijn intelligenten aanvaller. Hij ziet de punten van mijn boord, de kleur van mijn das, de knoopen van mijn vest, de lipjes van mijn bottines, dreunt daar op en daar naast zijn mokerslagen, veegt het falklandsche bloed van het heet-geloopen gevest en vermeent dan, nablazend en hijgend dat-ie het hart, achter het halthemdje des tegenstanders, in kerven heeft gemept. Dat hart, mijn zeer waarde, klopt evenwel nog met de kalmte van den namiddag-tukharteslag. Want den erbarmelijken geest mijner speech hebt gij slechts zijdelings gekneusd, daar gij de oratorische franje te verbolgen voor vol hebt doorplozen. Bewijsvoering, a) — Als ik u beleedigd heb in wat ü heilig is, dan vindt ge de gereede oorzaak in het feit dat ik zeer pertinent de muziek die buiten verband met hare zusterkunsten leeft, sinds vele jaren als eene beleediging voel van wat ons — mij en anderen — als kunstharmonie heilig is. Dit trachtte ik j.1. Zaterdag aan A. v. C. uiteen te zetten. Herhaling overbodig, b) — Gebieden van kunst, als afgeperkte terreinen ken ik niet. Er geschiedt eene noodzakelijke vervloeiing. Dwaasheid wordt het een elk naar ’n eigen „gebiedje” te verwijzen. c) — Ik verwar geen kunst met kunstenaars: ik toon zonder grievende voorbeelden, die voor de hand liggen, aan, dat er bij de uitvoerende kunste