Schetsen, deel 11

6    DOLLE JA1STS DROOM.

„Ze huilt ommers toejoer,” sprak-ie achteruitwijkend, bang voor ’t slaan met de vleugels — of-ie zóo vliege ging dee-ie.

„Jij ben me ook ’n bluffer-van-niks, ’n bram,” zee de zwaan weer: „verdorie — ’k dacht dat jij nog niet voor de duvel en z’n moer uit de weg ging, en mijn durf je nie-eens an te kijke! Hebbie nog pijn an je lendene?”

„Nee. Maar loope ken ’k niet — me beene hange d’r bij as van ’n pepiere harrelekijn — hei jij die ook wel is gesneje, met draadjes an z’n poote — da-je zoo maar op en neer heit te trekke? Zoo benne mijn beene. Wil-je d’r is kijke?”

De zwaan lee z’n witte hals as ’n gebroke hoepel over ’t gras en met z’n oogies van glas-met-’n-goud-kringetje, keek-ie zooas de dokter die eerste avond met z’n brilleglaassies gekeke had.

„As je niemeer op je beene ken loope,” zee-die: „mot je ’t op je hande doen — as die keer toe de smeris met z’n rooie snor je bij je lurve pakte”....

„Daar hè-’k geen fut meer voor,” antwoordde-ie: „mot me moeder me niet drage as me zus? D’r is thuis niet te vrete, zeg, anders had ’k ’n korst voor jou meegebracht. Hei-je ’t niet kremeneel-koud in ’t water as ’t zoo vriest? Nee? Ik wou da’k wat wist in ’t Park! Nou moste me ’n beurs vol rijksdaalders vinde, hè ? Of ^?n diamant! Ze zalle toch wel is diamante verlieze? Weet jij d'r niet één?”

„As je na bove kijkt zie je d’rplentie, zooveel as je niet berge ken,” zee de zwaan, z*n hals as ’n paal na den hemel stekend.

„Diamante? As je me nou verneuriet?... Ken jij niet ’t verschil tusschen ’n diamant en ’n ster?” „Dan weet jij d’r geen luis van, Jan — danhebbe ze je te pakke gehad, ’t Benne allemaal steene, zoover as je maar kijke ken.”