Schetsen, deel 11

MUZIEK.    in

verver” en „kunstschilder” zelfde vindt. Zeker, er zijn massa’s onontwikkelde musici, precies dus als b. v. bij de heeren acteurs. Ook daar vindt men, zooals ge toch weten kunt, veel kaf; wat voor hartverheffende gesprekken kan men onder hen soms niet afluisteren! Dat zit ’m echter niet in de kunst, waarde heer Falkland, doch in de m e n-schen.

De muziekuitvoeringen rieken, volgens u naar rooiekool. Bij tooneeluitvoeringen, kan ik welzeggen, riekt het naar haat, afgunst, stijfsel, gebrande kurk en schmink. Maar wat heeft dat in vredesnaam met de kunst zelve te maken? Gij neemt het blijkbaar den musici kwalijk, dat ze niet enkel van tonen kunnen leven, maar ten slotte eten en slapen moeten, evenals gij en ieder ander. Het raarste uit uw opstellen is eigenlijk dat te keer gaan tegen die 3e rangs orkestjes, en ook hier, geachte heer Falkland, moet ik u eerbiediglijk verzoeken uwen blik te willen richten op de 3e rangs tooneeltroepjes. Moet men de kunst aansprakelijk stellen voor 't geknoei van brekebeenen, zelfs, al waren de meesten nu eens zoo? Die voddenorkestjes zullen slechts bestaan, zoolang als gij en de uwen nog uw aandacht aan dat getjingel schenkt. Maar bovendien: zijn de grootste kunstenaars, juist vanwege belastingbiljetten etc. niet dikwijls gedwongen geweest, af en toe „arbeider” te zijn? Ruiterlijk bekend, heer Falkland, was er onder al uw Falklandjes nooit eens een, dat geschreven werd... nu ja, omdat het Zaterdag was?

En nu tot de muziek zelve. Hierover is ’t met u lastig praten. Tot het genieten van iedere kunst, is een zekere dosis natuurlijken aanleg noodig. Mist men dien, dan zal men er toch nooit het wezen van begrijpen. En zoo zou ik u over absolute muziek