Schetsen, deel 11

io8    MUZIEK.

na eene stemmingsstilte beleefd antwoordt: „Ja, mijn vriend, hóé laat is ’t?” — Ik vermeen en herhaal dat absolute muziek, muziek die meelijdend glimlacht om één enkel woord rede-verband voor mij geen zin heeft. Liever dit gemotiveerd te bekennen, dan mede te doen aan *n massaal snobisme — u sluit ’k met genegenheid uit — dat zich niet alleen in het muziekleven vertoont, maar even hatelijk, even weerzinwekkend, wanneer ’n rommelzoodje Fransche reis-acteurs en reis-actrices met ’n ster die op is, of ’n afgebeulde ster, hier wat goed geld komen weg sleepen. Als ge ’s avonds, mijn waarde, bij een schouwburg of kunstinstelling veel bakjes en equipages ziet wachten, kunt ge aan de lengte der queue zonder eenige vergissing beoordeelen, of ’n ster of snobisme geschitterd heeft. De rest haalt geen serie volgnummers.

Over muzikanten zeg ik liever niets meer.

Passagèrement maakt men de observatie dat aan zoovelen ’n luchtje vast zit — er meerderen nadruk aan geven, zou het geval ontaarden in een niet-bedoelde krenking van ièdereen. Wel wil ik nog even vluchtig verwijten dat een zoo fijn muziek-beluisteraar als gij, zonder veel fantasie, de woorden: „door ’n ouverture heen zwelt de lucht van rooie-kool, savooiekool, boerenkool, bloemkool” — béter kan verklaren, dan ge doet voorkomen. Gij kunt ’t. Ik niet. Maatschappelijke overwegingen en verhoudingen zijn ongeschikt op de plek, die de vriendelijke en hoogst-wel willende lezer, bijz’nkop thee, vóór de Zondagsche verschooning beleest.

Doch als ^‘gelooft, dat bij arme muzikanten: „zoo „zalig is de lachende vreugde van de goudene muziek, „dat deze lieden aanluisterend de figuren hunner cadansen, de jeuking van hunne magen vergeten en voor