Schetsen, deel 11

102    MUZIEK.

aan polemiek zit ik te prutsen aan eigen bedenkseltjes, waarvan ik slechts zoo nu en dan eens eentje los-laat, ten bewijze dat ik nog niet begraven ben.

Maar op heden hebt gij, brave, vriendelijke, naarstige Falkland, die bovendien onze eerste Dramaturg zijt, zoo botte dingen over muziek gezegd, dat ik een boom tegen u wil opzetten.

Muziek is het vol-sehoone rhythme der aandoening en zij is het fraaie spel der beweging. De luipaard die zich ten sprong rekt, z’n huid ritselt van klank. De ster die flonkert, haar tinteling zingt. Luipaard en ster bewijzen dat de natuur zich beweegt in muziek, terwijl de bewust-wording van dit bewegen zich openbaart in de zenuwen en spieren van den mensch als na-scheppende kunstenaar. Zie van Rembrandt zijn Saul en David, ge hoort uit David’s handen de klanken vallen voor dien armen zieken koning, die het weldoende geluid wel in zijn oogen zou willen drukken tot ’n balsem voor zijn heftig schroeiende pijnen. Zie, de Arenlezers van Millet, het gebaar der drie vrouwen op den voorgrond, gebukt naar de aarde, maakt gerucht.

En dit komt u toe zoo te zijn omdat Rembrandt en Millet toen zij deze dingen maakten werkten in de rhythme der aandoening, omdat zij zich bewogen in muziek.

Nu haalt gij, oolijkerd die ge zijt, bij uw stukjes over muziek de muzikanten er bij met hun haren en hun instrumenten en gij her-haalt op deze lieden hun huid de striemende klachte van Beets wien zij reeds, puffend en blazend en toetend en strijkend in hun ambt eene verschrikking des aangezichts voorkwamen te zijn.

Maar Samuel, deze lieden zijn niet de makers, zij zijn de lezers van de muziek. En nog niet eens lezers van de partituur die gij met uw valken-oogen