Schetsen, deel 11

MUZIEK.    99

met ’n langen, slappen baard, die haast geen gezond uur kende, en oud, gebogen te luisteren stond, wanneer-ie moest invallen.

De fluitist was ’n smulpaap, ’n gezonde, ronde kerel, met ’n hangbuikje. Als-ie ’s avonds in ’t muzikanten-koffiehuis kwam, vroeg-ie ’t eerst aan den kellner wat ’r voor speciaals was, zat-ie met dikke koonen ’n portie gebrajen varkenslever met aardappelen te eten, of ’n bord erwtensoep met kluifjes, of ’n eind leverworst. Had-ie ’n extra verdienste, dan at-ie ’n duren schotel. Had-ie geen geld, dan pofte-ie bij de kellners.

Als je ’m van lekker eten sprak, zwommen z’n oogen, smakten z’n lippen. En als-ie ’s middags thuis van z’n kostjuffrouw slecht eten had gekregen, bleef-ie kribbig, tot-ie in ’t muzikanten-café z’n ongezellige maag kon vólstoppen.

De aanvoerder van ’t orkestje —ik spreek natuurlijk van ’n zooveelste-rang gezelschap, omdat die de meerderheid vormen — was verliefd op de dochter van ’n kruidenier. En als ze kwam luisteren, hadden z’n oogen ’n zoo weeë dwaling, dat je nauwelijks rustig kon blijven zitten, keek-ie over-de-muziek heen naar ’r papkoontjes en bolwaatrige oogjes. De strijkstok in z’n hand — om beurten sloeg-ie de maat en hielp-ie de eerste viool — glibberde op en neer, strak langs z’n oog, diep over z’n horloge-ketting — de strijkstok strooide klanken en trillers — z’n oogen kleefden aan haar, haar, uit de die-en-die straat.

’k Beschrijf voor de vuist — half phantasie — half geschminkte werkelijkheid — ’k geef geen charge. Kijk om je heen, morgen, overmorgen: aan elk stel musiceerende vingers, aan elk paar gezwollen koonen, aan alle wrikkende lippen, aan eiken zwaaienden, strijkenden, zagenden arm hangt ’n