Schetsen, deel 11

98    MUZIEK.

na de repetitie kon ’t dochtertje van acht jaar ’t twaalfuurtje wel an. Maar voor ’t middagmaal most-ie eiken dag zelf aardappelen schillen, brajen, koken en wat verder noodig was. En kwam-ie ’s avonds thuis, dan zat-ie — ’t Vie de Bohème is heel aardig — z’n broek te verstellen of z’n kousen te stoppen.

De bassist, pas getrouwd, had ’n leven als ’n hond bij z’n vrouw, die niet malsch van humeur was. ’t Gebeurt meer, ’k behoef er geen finesses van te vertellen. Telkens was ’r mot over stijve aardappelen, rauwe groenten. Als ’t te bar werd smeet-ie borden stuk, liep zonder eten weg.

De tweede viool was aan den drank, ’s Morgens voor-ie ’n boterham gegeten had, dronk-ie al klare. Dan, opgefrischt, ging-ie repeteeren, at met moeite ’n boterham, bleef uit z’n humeur tot den bittertijd, slikte vier, vijf bittertjes, en ’s avonds na de uitvoering in Opera of Comedie kwam-ie eerst heelemaal op dreef door grokkies en bier. Z’n oogen stonden verwilderd, z’n haar dik en zwart, hing artistiek om z’n hoofd, z’n vingers hadden bevinkjes.

De klarinettist was ’n heel-fatsoenlijke jongen; ongetrouwd, netjes aangekleed, goed-geschoren, met ’n helder-wit boord en witte manchetten. Die potte. Elk dubbeltje dat-ie sparen kon, bracht-ie op z’n boekje. Hij had ’t jaren gedaan en ’n fatsoenlijk duitje, ’n vijf-zeshonderd gulden gespaard, Als-ie zonder engagement was, at-ie niet, dronk-ie niet, haalde-ie geen cent van z’n boekje, want z’n spaarboekje, z’n duitjes, waren de liefde van z’n leven. Hij spaarde niet om te trouwen, niet voor z’n ouwen dag, niet voor derden: hij spaarde enkel om te potten. Als-ie blies, lei nog in z’n oogen ’t trekje van potten.

De groote trom, ’t spijt me ’n allerbanaalst type te moeten geven, was ’n teringlijder, ’n lange kerel,