Schetsen, deel 1

90    MEISSIE.

Weer verder ’n oud wijf, gezakt met ’t lichaam, in lompen, op den rand van ’n mand. Walgelijk dat wijf met ’t bruine gezicht vol groeven van vuil. Beenig de handen en vingers, als van 'n skelet.

Toen ze de meid zag, begon ze te grijnzen.

... „Is-ie weg, zeg, jouw mooie meneer.*

„Dat zie je .. *

„Fijn spul, nou! nou!... ’k hè-ze in mijn tijd ook zoo gekend.... Heit-ie je uitgeportretteerd, zeg?⁹

„Nee ... moeder ...”

„Geloof 'k geen bliksem van... Ken dat van vroeger . .. Most je toch schamen, zoo, overdag. .. Jij bent ’n brutale...”

„Laat me met rust! ...”

„Affijn gelijk hè-je . .. gelijk hè-je . ..*

Strompelend, krakend-kuchend, ging de voddenraapster naar binnen.

De twee stoelenmatters werkten door, kletsend en spuwend.

De kinderen stoeiden, gillend van pret in de modder.

* *

*

Alleen in èèn tent was 'n zeurig, blerrend gehuil van ’n zuigeling.

’t Kamp lag in ’t donker. De vormen der wagens leken sombere silhouetten, met klein verlichte ramen.

Zacht motregende ’t.

Over ’t modrige pad kwam een kerel, groot, ruw. Over z’n schouders bengelden zakken; 'n hoekig vierkant.

„Bè-jij daar?*

»Ja...”

„Wat sta je te slape?...