Schetsen, deel 1

MEISSIE.    9i

„Ik wacht je ..."

„Hè-je wat verdiend? ... Nou? .. .*

„Niks..."

De man vloekte razend. Eerst wou-die d’r slaan. Toen scheen-ie te denken. Kwaadaardig smeet-ie de zakken neer:

... „Lui beest!... motte wij voor jou zorge? . .. Madam!... Luie madam! ... Ik loop me poote kapot... Jij vreet alleen ... Da’s uit nou! ... ’k Heb an moeder genog ... Stik voor mijn part!... Lamme beroerling!”

Ziedend van drift, smeet-ie de deur achter zich dicht.

Stil bleef de meid.

Suf keek ze op naar de lucht. Grauw, bijna zwart, ’n dreigende diepte, ’n Peilloos, wanhopig zwart.

In de huizen was licht gekomen.

Gele, stralende vakken in den nacht.

’n Beweging van donkere schimmen.

Ze zag ook dat venster met roode gordijnen, leuk-rood, vriendelijk, gezellig.

Wezenloos keken haar oogen naar den rozigen schijn. Zij dacht an de handen, blank, met den ring, den diamantenring.

En ze richtte zich op, gaande mechanisch en dof.

In den laat sten wagen was licht. Daar zat de snijder van houten vogels. Bij ’n walmende lamp kookte die hout. Z’n deur stond open.

„Ga je nog uit, Ko? ...”

„’k Ga wèg ...”

„Weg?...”

„Vort... ’k heb d’r genog van ..

„Bè-je nou gek! . .