Schetsen, deel 1

76    PROLETARIËRS.

O God! O God! Als je me maar dood wou laten gaan... Als je me liet stikken, nou dadelijk... ’k Heb je toch niet om dat lamme leven gevraagd!. ..

Ze hokte door, tot ze moe was, borg ’t hoofd onder ’t dek, huiverig, benauwd door de stilte in huis,

* *

*

Ineengehurkt, ’n klit warm vleesch, lag de man op ’t veldbed. Met z’n voeten trapte hij, verkneukelend tegen de deken, wrijvend de magere beenen langs de weeke wol. Hij voelde zich as god in de warmte van ’t bed. Met gesloten oogen van genot, sufte hij zonder an iets te denken, dommelde, zonder te slapen, ’t Bed was té lekker. Hij was zóo in zijn geluk, dat hij woelde en draaide van pret. Heelemaal ging de slaap weg. Hij vloekte lachend, zich weelderig voelend. Even zei hij hardop... „Sodeju!” ... toen lag hij weer stil, optrekkend de knieën tot an z’n buik. Buiten sloeg ’t drie, héél in de verte. Nog sliep hij niet. De gevulde maag en de goede ligging werkten zoo mal.

Opeens dacht-ie an de vrouw. Zacht grinnikte hij om z’n kemieke ideeën. Telkens zag hij haar weer in d’r mooie japon... met d’r aardige snuitwerk... Onrustig kreunde hij, dee de oogen open, keek naar de bevroren ruiten, waarachter de maan scheen. Stil zat hij op in ’t bed, het hoofd in de handen, hoestte krakend, maar bleef lodderig, met brandende oogen, tobben.

* *

*

’s Morgens, heel vroeg, stond hij op.

In de keuken was de meid an ’t werk.

„’k Zal nou maar heengaan,” zei de man.

„Natuurlijk,” de meid.

Hij ging door de gang. Bij de trap stond hij stil, luisterend. Geen geluid. Met een bons viel de deur achter hem dicht. Met z’n schop en z’n bezem stapte hij verder.