Schetsen, deel 1

BINNEN#UIS-IDEAAL'

tanden, met nog één kies, als een afgebrande lucifer. Zou d’r ooit geld kommen voor ’n gebit, voor zoo’n valsch gebit, als je ze zag in de kastjes bij den tandmeester, gebitten van rooie was met helderwitte tanden ? . . . Als ’t zoo ging as nou, kon Stien nóg wel een paar jaar wachten... Je schrapte je kapot den heelen dag voor niks ... Knippen lieten de menschen zich haast niet... Wat hield je over na aftrek van huur en gas ?. . . Most de dikkert nou d’r heele leven met d’r tandvleesch eten ? .. . ’t Was toch belabberd as je ’s Zondags ’n stukkie lekker mager vleesch had en Stien ’n uur dee over ’n hap... Niks kon ze haast eten... Dan die tegenvaller-tjes. . . dat partijtje cosmétique dat-ie zich had laten aansmeren door dien gladakker van ’n reiziger .. . Net één stukkie verkocht an den koetsier van meneer De Bruin ... en de rest niet meer te verkoo-pen zoo zacht en vet as ’t geworden was... Je most maar boffen!... ’t Vak was een hondenbaantje. Een bediende bij Coini verdiende nog meer. Twee jaar maakte-ie zich nou al den sappel voor ’n stel valsche kiezen. Jawel! De dikkert had kans om ooit wat te laten kijken as ze lachte. ..

* *

*

Dan was-ie den volgenden morgen weer ijverig aan ’t schrappen in den kleinen winkel.

Pietje was bezig den kruidenier in te zeepen. Hij had den kantoorbediende van driehoog onder handen.

„Mes goed, meneer.”

„Best.”

„Heb-u gehoord van ’t jongetje van den drankwinkel?”

„Nee.”

„Dat weet anders de heele buurt...”

„ . . . Nee, niet opscheren.”