Schetsen, deel 1

BINNENHUIS-IDEAAL.    55

„Ben je nou klaar?”

Dat kon-ie niet hebben, dat gegrien.

„Huil nou maar niet... Laat ’m dan trekken morgen.”

Ze bleef doorsnikken onder de dekens.

„Schei nou uit met je gegrien!”

„’k Wou jou wel ’s zien in mijn plaats ... Als ’k ’m morgen laat trekken, heb ik geen tand meer in mijn mond!... Was ik maar dood!..., Was ik maar dood! Wat doe ik op de wereld!”

Ze was blijkbaar in een zeer melankolieke nachtstemming.

„Wees nou maar stil! Kom nou, dikkert!”

Als-ie dikkert zei, was-ie verteederd.

„’k Kan toch al niks meer eten!” . ..

„Ga morgen naar De Smitt.”

„Was ’k d’r maar uit!”

„Kom nou malle dikkert!... D’r zijn toch nog valsche gebitten te krijgen.”

„Wie mot dat betalen?”

„’t Zal wel kommen.”

„Al twee jaar beloof je, belóóf je ... en nou gaat de laatste weg!... Wat heb ik an mijn leven! Ach Godogot! ”

„Ga nou slapen.”

„Slaap jij maar met zoo’n pijn!”

„Dag dikkert!”

»Dag!”

Met z’n gezicht naar ’t houten beschot begon ie te dommelen, met iets zwaars in z’n hoofd, met ’t lamlendig gevoel van een ding dat hindert, zonder dat je weet wat het is. Zij lag stil als een muis, de goeie dikkert. Boven hoorde je iemand schommelen. Dat was de meneer van de politie, die an z’n werk ging. Die vervloekte kiezen. Nou zag-ie precies in z’n dommel hoe d’r mond d’r uitzag: ’n rood-zwart hol, zonder