Schetsen, deel 1

50    BARTJE.

Och, lieve God, nou heb ik den naam van de straat vergeten!”

„Is het hier in de buurt?*

„Dat weet ik niet.*

„Hoe heet-ie?*

„Willem.*

„Van z’n van?*

„Willem de Boer.*

„Ken ik niet... Wat doet-ie?*

„In betrekking.*

„Weet je dan niet waar-die woont?*

„’t Zal me wel weer te binnen schieten... wacht maar . . . wacht maar! *

Voor het station, bij den tramwagen, dribbelde ze heen en weer, zich inspannend, zenuwachtig, angstig. Ze wist ’t niet meer. Wat ze ook dee, ze wist ’t niet meer. ’t Was zoo’n ellendige naam, zoo’n verschrikkelijk-lange naam. Nog probeerde ze ’t eens. Beverig sprak ze een koetsier aan:

„Mijnheer, heb u wel eens van me zoon gehoord?* „Van je zoon?*

„De Boer heet-ie.”

„D’r zijn wel honderd De Boers hier ouwetje. Weet je de straat niet?”

„De straat... De straat! Dat’s nou toch verschrikkelijk ... Ik wist ’t zoo goed!”

„Waarom heb-ie *t niet laten opschrijven?*

„Ik kan niet lezen, mijnheer.”

„Zeg, Tinus, heb jij wel eens van ’n De Boer gehoord?”

„De Boer?... Ik ken een schoenmaker De Boer. .. Kan ’m dat zijn?”

„Ach God, nee, mijnheer!... Mijn zoon is in betrekking.”

Niemand wist ’r te helpen. Met snelle, bibberende rukjes kauwde ze, hield de mand vast met de