102 FONDANT,
„Nie-waar?”
„Nog een fondant, mevrouw?”
„Strakkies, Jet.”
„Cor, jij ?”
„Nee, die niet.... Die ulevel.”
„Is d’r ’n vers bij?”
„Wacht even ... Hier heb j’t.”
„Laat ’s lezen? „Bij Vslaan van elk liefhebbend hart, komt. .Hè hoe jammer ... Daar waait’t weg.” „Zou ’t vloed zijn?”
„Dat kun je toch wel zien.”
„Dan kunnen we hier ook niet lang meer blijven zitten.”
„O, nog wel ’n tien minuten.”
„Prachtig is de zee, hè, als ’t zoo donker wordt. ” „Zie je dat witte wolk-ie — daar is de zon ondergegaan.”
„In de verte heb je de vuurtoren.”
„Wat 9n licht! Je zou zweren dat ’t vlakbij was.” „Krijg u ’t koud, tante?”
„Ja, ’t is altijd koel an ’t strand ’s avonds.” „Jongen, jongen, wat komt ’t water opzetten!” „Zou oom geen kou kunnen vatten?”
„Welnee. Die dut hier eiken avond.”
„Zou z’n sigaar niet kwaad kunnen?”
„Z’n sigaar. Waar is z’n sigaar?”
„Hij heeft ’m laten vallen.”
„Nee, niet meer oprapen, Cor, nou rook-ie ’m toch niet meer.”
„Kijk’s, daar gaat een jacht. Hoe eng om ’s avonds te zeilen.”
„Hè! Haast met ’t zeil in ’t water. Vreeselijkangstig! Oe! Oe!”
„Oe, oe!”
„Oe!”
Tante en Cor en Jet springen met angstige gil