Schetsen, deel 1

FONDANT.    IOI

„Hendrik!”

„Wat is d’r?”

„Neem even de hoed af voor de prinses.”

„Moet je me daarvoor wakker maken.”

„Wat groette ze lief terug, hè?”

„Ze ziet d’r voornaam uit.”

„Nou dat kan ik niet vinden. Is dat de prins?” „Nee, de prins komt eerst morgen.”

„Wil u nog eens gebruik maken, mevrouw?” „Zijn die bruine ook lekker? Dan zal ik d’r zoo een nemen.”

„Corrie, alsjeblief.”

„Hou ’n beetje dichter bij.”

„Mijnheer, ’n fondante Toe neem u d’r nog een.” „Oom slaapt, Jet.*

„Slaapt-ie alweer! Hendrik! Hendrik!”

„Laat ’m nou slapen, tante. Hij zal moe zijn.” „Hendrik, leg dan tenminste eerst je sigaar opzij. Kijk-die nou weer eens knoeien met de asch.” Tante slaat met d’r zakdoek de asch van oom’s broek. Oom blijft rustig ingedut met z’n hoofd schuin weggezakt tegen den zijwand van den badstoel. Ze ziet niets van ’m dan de punt van z’n bruinen baard, ’n glimmertje van de gouden lorgnet en ’n tip van z’n neus.

„Zoo morst-ie nou altijd met z’n sigaren als-iena den eten indut.”

„Gaat oom hier wat vooruit?”

„Vooruit? Hij ’s zoo gezond als ’n visch. Hij beeldt zich alles in .. . Hij ’s nog nooit ziek geweest.” „Toch heeft-ie an pa geschreven, dat-ie zich zoo zwak voelde.”

„Malligheid. Hij is net zoo gezond als ik. Dan heeft-ie hartziekte, dan weer leverziekte, dan weer zegt-ie dat z’n ruggemerg .. . Allemaal verbeelding.” „Hij ziet er ook héél goed uit.”