Schetsen, deel 1

FONDANT.    103

letjes op. De vloed is in eens met zoo’n kracht op komen zetten, dat ’t water tot aan de verlakte laarsjes spat. Maar ’t loopt dadelijk weer terug. „Zouen we nou maar niet gaan verzitten?”

„Hè, nee, tante!”

„’t Is zoo dol mevrouw, om nog éven te blijven.” „Jullie bent net kinderen.”

„Vanmiddag heb ik ’n mijnheer aan ’t strand gezien en die bleef nog zitten toen ’t water ’n heel eind ver was. Toen moest-ie z’n kousen en schoenen uittrekken. Nee, Jet, ’t was om te gillen.” „Was dat die met de roode snor?”

„Preeies-die.”

„Neem u nog een fondant, mevrouw.”

„Nou nog ééntje.”

„Die in ’t goudpapier is heel lekker. Daar zit geglaceerde kastanje in. Proef u wel?”

„Pas op de golf, Jet!”

„Nee, die komt niet zoo ver Jij nog, Corrie?"

„Zijn d’r nog van die ulevellen?”

„Nog een.”

„Nou zal ik beter oppassen. Hier heb je ’t papie-retje.”

„Waarom lach je zoo?”

„Nee maar, wat ’n onzin! Aa-a-a-a! . . . . Nee maar ’t is om te gillen:

„Hij die U minnen zal tot aan zijn dood „Heeft wenkbrauwen en haren rood.”

„Da’s de meneer uit den badstoel van vanmiddag!” „Kom meisjes, doe toch niet zoo kinderachtig! Zouen we nou maar niet gaan verzitten ? Kom Hendrik!”

„Toe tantetje, nog één golf!”

„’t Wordt zoo guur, kinderen.”