Schetsen, deel 1

100    FONDANT.

„Wat ben jij toch ’n snoepster, Jet.”

„Net of jij ze niet lust. Meneer, mag ik u ook ’s... ?” „Dank-ie, Jet.”

„Wat ’n heerlijke avond.”

„Goddelijk . . . goddelijk.

Een oogenblik zwijgen ze. Hij rookt z’n sigaar, kijkt de bleeke wolkjes na, die door den avondwind worden stukgeslagen. Zijn vrouw wrijft met de punt van d’r tong de fondant fijn tegen d’r tanden. Corrie kauwt en tipt met d’r parasol zand weg, grijze spikjes, die in ’t water vliegen — Jet frommelt ’t toetje en kraakt ’n suikerboon.

„Weet je wie daar gaat?

„Die dame met de shawl ?”

„Nee, meer naar achter.”

„Nee, tante.”

„Da’s de prinses die hier gelogeerd is.”

„Die daar, in ’t zwart?”

„Ja.”    .

„Hoe eenvoudig, hè? Dat zou je nou heelemaal niet zeggen.”

„Wat zeg je d’r van ? Ze komt ’s middags an table d’höte en heeft niks bizonders an zich. Gister zat ik naast d’r. Ze heeft van alles gegeten en toen ze opstond zei ze „Mahlzeit.”

„Hoe aardig.”

„Heb u niet met d’r gesproken?”

„Nee. Want ik ken niet zoo goed Duitsch en ik wist niet hoe ik d’r moest anspreken.”

„Prinzessin, natuurlijk.”

„Da’s nog zoo natuurlijk niet. Je spreekt ’n koning toch ook niet met koning an. Nee, ’t is niet zoo makkelijk.”

„Ze komt net onzen weg uit.”

„Hendrik neem je hoed af voor d’r.”

„Oom slaapt.”