Schetsen, deel 1

WARREM.    97

„’k Mot effen rusten.”

Hurkend naast elkander, de pakken neergesmeten op het gras, hijgend, zweetend, zaten ze.

„’k Zie zoo de sterren voor me oogen,” zei de ouwe.

Trien zat stil, met twee dingen in d’r gloeiende moeë hoofd waarover ze soesde. . . water om te drinken of zure balletjes en de komiekigheid van d’r droom.

Toch duidelijk had ze ’m gezien met ’n vierkante kroon op z’n hoofd... z’n vingers vol gouwe ringen en ’t broodmes met bloed... O, o, o wat had ze ’n dorst. Dat slootwater kon je niet drinken. Dat stonk geregeld. God zou ze danken op d’r knieën als ze nou zoo’n kikker was, zoo lekker in ’t kouë water en drinken zooveel als je wou.

Zoo’n kikker had niet te sjouwen met ’n pak onder z’n armen bij zulk beestenweer. Die deê geen negotie.

„Vooruit Trien !*

„Nou laat me nog effen zitten!*

„Vooruit zeg-ik-ie!”

Weèr sloften ze achter elkander in de opgetrapte stofwolken.

Moeder hield nou ’t pak met d’r twee armen voor d’r buik. Trien sleepte ’t op d’r linkerheup. Dat droeg ’t best.

„Hadden we maar wat zure balletjes gekocht!”

„Loop niet te zaniken.”

„Daar komt ’n boer an. Vraag ’m ’s of ’t nog ver is.”

Heel in de verte kwam de boer an-stappen. Je zag alleen maar z’n hoed, z’n beenen, z’n stok en ’n stofwolk.

’t Werd warmer, ’t Was nog geen twaalf uur. De zon stond als een schellichtend oog in den

Schetsen Falkland. I.    7