Schetsen, deel 1

98    WARREM.

wit-barnenden hemel. Groote vliegen zoenden langs de waterplanten.

In de weiden hoorde je ’t rikkikkikkik der kikkers. „Binnen we nog ver van de stad af, meneer?” „Van de stad? Van de stad? Dan loop-ie krek verkeerd . . . Dan mot ie bij de rooie mijlpaal, die je voorbij bent gekommen, links afslaan.”

„Links?”

„Ja links.”

„Zie je nou wel beroerde meid! Ik zei rechts! Nou loopen we al dien tijd voor niks! Lamme meid! Dwarskop! Beroerd stuk vuil!”

„Nou! Nou! Slaat d'r nou niet!... ’t Is toch geen doodzonde!. .. Met slaan kom je niet terug!” „Zoo’n stommeling!”

„Zal ik je zoover den weg wijzen?”

Ze liepen den weg weer terug. Moeder voorop met den boer. Zij, achteraan met het loodzware pak langs de rechterheup. D’r oogen gloeiden in d’r hoofd, d’r tong plakte hard en droog tegen d’r verhemelte.

Ze had wel lust om ’t pak neer te smijten, ’t verder te vertikken. Maar ’t most wel. ’t Most wel.

Lang, moordend-heet, oneindig-lang lag de weg Het stof onder de voeten van moeder en boer dampte op. De vliegen vlogen mee, het water glinsterde. Daar had je weer de dooie raaf op den weg.    ^

Nou kon je nog een half uur terugloopen eer je an de rooie mijlpaal kwam. Als ze nou maar wat zure balletjes had, wat zure balletjes.

Moe, heet, versuft sjokte ze vort, wèèr denkend an den koning met z’n gouwe knoopen en z’n rooie keukenmes.