Schetsen, deel 6

HET PORTRETJE.    85

Na Willem’s stroef antwoord was het duidelijk dat gastvrouw en gastheer het gesprek wenschten te coupeeren, maar het vrindlijk dorpsviertal, gestuwd door de hevige geruchten, had daar maling an.

Wanneer het waar was, wat de notaris geloofde, dat „zij” een onecht kind had meegebracht, ofwel „hij,” dan kon je niet langer met die menschen blijven omgaan.

Mevrouw Brons zei dan ook na gezelligjes haar kopje geslurpt te hebben:

„Nee, wat mevrouw Prins daar zegt isheelemaal niet waar. Er is niet de minste gelijkenis. Zeker ’n gestorven meisje van ’n familielid?”

„Ook dat niet,” antwoordde Willem, wellevend-glimlachend.

„Nou, om u de waarheid te zeggen,” zei mevrouw Prins héél handig — als dat ’t niet déé, dee niks — en accentueerde lief: „Tc zou u met zoo’n monstertje niet hebben kunnen feliciteeren.”

Hèt droeg,

Anna werd wit.

„Nietwaar,” vervolgde mama Prins honingzoet, „als ’t géén familie is, mag je je meening welzeggen. ^?t wStaat natuurlijk erg mal wanneer je je vergist. Dat begrijp ’k levendig. En als de moeder een vriendin van u is, dan zal u wel niet gepiqueerd zijn over m’n naïeven uitval.”

Ja,” zei mevrouw Brons, terwijl de heeren nog zwegen, „’t is bepaald ’n fameus léélijk kindje.” „Och, smaken verschillen,” zei eindlijk Anna die driftig begon te worden: „ik heb wel eens leelijker kindren gezien.”

„Zeker” zei meneer Brons, „en in elk geval vind ik ’t onvoorzichtig van mijn vrouw om zoo iets te zeggen van ’n kinderportretje dat voor u mooglijk herinneringen heeft. Je begrijpt toch wel, Mina, dat me