Schetsen, deel 6

8₄    HET PORTRETJE.

Maar die fatale echtbreukgeschiedenis — ’t is ’n gruwbaar woord — had ten gevolge, dat de Rechtbank het kindje aan den éérsten man toewees, daar ’t niet meer dan redelijk èn billijk is, dat aan eene vrouw die de dwaasheid heeft op ’n andren man verliefd te raken, ’r kindje wordt afgenomen. Wat zou ’r anders van Liefde en Huwelijk worden ? Er valt niet over te discussieeren.

Eveneens was het zéér betamelijk, dat Anna en Willem in de stad waar ze de Misdaad volbrachten, zoozeer werden nagekeken en nagewezen, dat ze naar een dorpje vér weg verhuisden.

Hun huwelijk bleef kinderloos.

Op den schoorsteenmantel stond ’t portretje van het meisje en daar dit het éénig souvenir van ’t kind was, dat de moeder niet meer zien nóch ontmoeten mocht, spreekt het vanzelf — de geblinddoekte Justitia kan de rarige gevoelens van ’n moederhart niet beletten — dat Anna bijna daaglijks, laten wij zeggen elk uur naar het kinderkopje keek.

Daar het evenwel onvoegzaam is om in voegzaam gezelschap te rakelen in eene geschiedenis van echtbreuk en men ten allen tijde beter doet ’t verleden te laten rusten, bevonden Anna en Willem zich op die eerste gezellige, vriendschappelijke soirée in een minder plezierig parket.

Er kwam bij, dat Martha gister tien jaar was geworden en Willem om z’n vrouw te verrassen het lijstje om het portret met rozen, viooltjes en ver-geet-me-nietjes had versierd.

Na deze uitweiding vermogen wij ons kort verhaal, dat overigens niets romantisch heeft, te vervolgen.

Zooals wij zeiden was er eene pénibele gaping in het gesprek.