Schetsen, deel 6

HET PORTRETJE.    83

gebaartjes en mevrouw Prins staarde lieflachend naar het kinderkopje op den schoorsteen.

Ze wouen nu eens wéten. Lang genoeg hadden ze g e g i s t. En als huisvrienden hadden ze waarlijk recht op een beetje vertrouwlijkheid.

Anna en Willem hadden maanden lang teruggetrokken geleefd. Alleen de dokter van het dorpje kwam wel eens een visite afleggen. Geen der notabelen gaf teeken van leven.

Maar door toevallige omstandigheden had Willem eerst met Brons, toen met Prins, toen met anderen kennis gemaakt, hoewel aarzlend. Want de dorpsnotabelen waren een weinig schuw geweest en terecht.

Er gingen geruchten.

Eerst het gerucht dat de nieuwe bewoners niet getrouwd waren, toen wist er een iets te vertellen van het verleden van de jonge vrouw en omdat het niét tègengesproken werd, werd het zekerheid.

Nu op 'de eerste gezellige visite — ze hadden een uurtje gebabbeld — was er bij de dames een lievig verlangen om te weten van wiè ’t portretje was, een heel begrijplijk verlangen, omdat het portret in versche bloemen stond.

Inderdaad had het kinderkopje op den schoorsteen eene kleine historie, die Falkland even wenschttoe te lichten, al is het procédé om ’n verhaal te onderbreken, eenigszins verouderd en onaangenaam.

Jaren geleden was Anna getrouwd met ’n man waarvan ze niet hield.

Er kwam ’n jonge vriend van den man over den grond, wat meer gebeurt; zij werd op dien vriend verliefd en hij op haar, wat ook meer gebeurt en het gevolg was dat zij van den eersten man scheidde en met den andren trouwde, wat ook meer gebeurt.