Schetsen, deel 6

jeugdig aannemer, vrind van Piet, beweerde dat as Piet maar wóu, de kippen vanzelf an ’t leggen zouen gaan — daar wist-ie ’n mop op — die-die Piet effen in z’n oor most fluisteren — en Piet gierde ’t roodbrullend uit — dat was verdraaid goed — die zou-ie onthouen .. .

't Werd héél laat. . .

Jacoba was vroeg opgestaan. Huisje had ze geruimd en moeder ^?n kop thee op bed gebracht. Moeder hoestte. Die had ’t ineens hard te pakken, en dat zoo kort voor de bruiloft.

Down werkte ze in de kleine keuken, denkend an Piet, an ’t feest over tien dagen, aan ’t vreemde dat komend was.

Droomerig, moe, zonderling-ontevreden, nam ze den zaadtrommel, stapte het trapje af, voerde de kippen.

Het was een zachte Februari-morgen. De vogels zongen — en waarlijk een enkel, dwaas takje had al ’n knopje.

De kippen pikten saai — de haan tokkelde schor met ’n graantje in z’n bek — sparend voor z’n vier wijfjes.

Soezend — ze had ’t in een paar morgens niet gedaan, opende ze het leghok, bukte en haar gezicht glansde op.

In het stroo, naast elkaar, lagen vier helder-witte eieren. Wat ’n wonder! Eerst in geen maanden, nu vier tegelijk. Hoe ’t weer kon méewerken ... Vier eieren ... Vièr!.. .

Stil-glimlachend nam ze een voor een voorzichtig op — *t lieve gezicht — ’t vrindlijke in de natuur — vier moedertjes — vier kinderen — wat ’n wonderbare dingen dee God... En blij, opgewekt terug-loopend, met een vage, triestige herinnering aan ’t